Dit beloofde een vrij mooie roman te worden. Antoinette is weduwe en brengt geregeld haar vakanties in haar huis te Saintonge door, samen met haar twee dochters, Eliane en Delphine, drie kleinkinderen en schoonzoon. De oudste dochter is een ongehuwde moeder. Als Antoinette een hartinfarct krijgt, beslist Eliane voor haar moeder te zorgen. Ondertussen gaat het leven verder, Eliane krijgt een nieuwe minnaar, Delphine ontmoet de grote liefde en dat draait uit op een echtscheiding, en Antoinette ontmoet Leo waar ze haar tweede echtgenoot van maakt. Niets bijzonders, allemaal alledaagse dingen, maar dat vind ik niet erg. Voor mij hoeft er niet veel te gebeuren in een roman.
De conversaties zijn levendig en natuurlijk, de landschapsbeschrijvingen heel mooi.
Af en toe geraak je wel even de draad kwijt omdat Chapsal van standpunt wisselt: dan eens zie je de zaken door de ogen van de moeder, dan weer van een van de twee zussen. En als daar tussendoor (soms te) veel beschouwingen voorkomen, heb je de indruk dat de schrijfster zich moeit in het verhaal, dat het haar beschouwingen zijn (en dat zal wel het geval zijn, maar het hindert).
Het afwisselende standpunt maakt wel dat je meeleeft met de drie hoofdpersonages. Je weet alles wat ze denken, doen, enz.
Dacht ik. Want ineens, aan het einde, blijkt Eliane in het geheim een boek te hebben geschreven. Dat ze dat gedaan heeft zonder dat haar moeder of zus er iets van wisten, is zeer waarschijnlijk. Echter niet dat de lezer er niets van wist, vermits hij alle gedachten en het doen en laten van Eliane kan volgen, ook als ze iets doet dat de anderen niet hoeven te weten.
Dit is dus een serieuze constructiefout!
Er is nog iets dat mij gehinderd heeft aan dit boek: zijn politieke correctheid. Als Delphine zwanger geraakt van haar minnaar, vindt ze het normaal dat ze eventueel een abortus zou overwegen. Tenslotte doet ze dat niet, maar zeker niet om ethische redenen.
Maar als Eliane een sigaret wil opsteken tijdens een van de gezamenlijke vakanties in Saintonge, en het uiteindelijk niet doet (het verwonderde mij al dat ze het eerst wilde doen, want op geen enkel ander ogenblik zie je haar roken) omwille van haar zwangere zus, wordt dat haar zeer in dank afgenomen.
En op een zeker ogenblik houdt de nieuwe man van Antoinette zelfs een te openlijk pleidooi voor multiculturalisme.
En in feite maakt dit misschien de grootste waarde van de roman uit! Zoals op de achterflap staat, gaat het over een familie van nu. Dat klopt: je hebt de indruk dat je even meeleeft met een (bourgeois en vrij rijke) Franse familie.
|
