Echt een mooi boek. Maar ik had het wel bijna neergelegd vlak nadat ik het opende: die taal... Turbotaal zal ik het maar noemen.
Wat wel opvalt is de decentie. Zelfs bij het overlijden van zijn geliefde zal de ik-persoon niet dramatisch doen.
Integendeel, zelfs in tragische gedeelten valt de humor van auteur nog op.
Want een vader zou zulke fout niet maken, denk ik.
In dat geval, chapeau, want het boek leest bijna als een blog.
O ja, voor elk hoofdstuk staat een tekst, meestal over oorlog. Ik heb nooit de moeite gedaan om op te zoeken van wie het was (geen googel hier voor de tent) en eigenlijk wilde ik die delen gewoon overslaan.
|
