Lottie Gardner is eindelijk getrouwd met de man met wie ze jarenlang een verhouding had, en wordt nu geconfronteerd met zijn liefde voor zijn eerste, overleden vrouw. Als haar moeder in een verzorgingstehuis wordt opgenomen, vraagt haar broer Cameron haar om het ouderlijke huis in orde te brengen voor de verkoop. Ryan, haar zoon uit een eerste huwelijk, komt haar daarbij helpen.
Elisabeth, hun vroegere buurmeisje, verblijft precies in die periode een poosje met haar kinderen en een au-pair, Jessica, bij haar moeder om haar huwelijksproblemen te verwerken. Cameron en Elisabeth ontmoeten elkaar en voelen hun oude liefde voor elkaar weer oplaaien. Ryan heeft een avontuurtje met Jessica.
Lottie is schrijfster en wil tijdens haar verblijf in Cambridge een artikel over de liefde schrijven. Maar de gebeurtenissen, haar bespiegelingen over haar kersverse huwelijk geven haar daar de kans niet toe.
Het verhaal begint wanneer Cameron per ongeluk Jessica doodrijdt.
Met een overdaad aan details - die in het begin een beetje hinderlijk zijn. Zo dacht ik bijvoorbeeld: volstaat het niet om te zeggen dat Lottie koffie zet? Moet er echt staan dat ze water opzet, koffie in de filter doet, de koffie opgiet, een kopje uithaalt, enz. (en zo gaat dat de hele tijd door, tot en met over de pijnlijke kies van Lottie) - en constante flashbacks gaat het verhaal dan verder. En je geraakt tot en met geboeid. Misschien zijn al die kleine details daar trouwens niet vreemd aan. Je wordt echt betrokken bij het verhaal (dat consequent vanuit het standpunt van Lottie wordt verteld), je voelt je Lottie, je beleeft echt de gevoelens van Lottie tegenover de andere personages, elke gedachte of overpeinzing van Lottie wordt de jouwe.
Een heerlijke, eerlijke en meeslepende roman!
|
