Hieronder de toespraak van Albert II de Saxe-Cobourg, ook gekend als "de koning der Belgen".

"Dames en Heren,

De Koningin en ik zijn diep getroffen door de recente gebeurtenissen in verband met de verdwijning van kinderen in ons land en in het buitenland. Wij delen het verdriet van alle getroffen families en onze gedachten gaan naar hen uit.

Wij vragen dat deze tragische gebeurtenissen tot een bundeling van de krachten zou leiden in Europa. De voltallige Europese Unie moet deze verschrikkelijke vorm van criminaliteit bestrijden. De gerechtelijke samenwerking tussen staten en de invoering van een Europees strafblad moeten effectief gerealiseerd worden. In elk land zou er een centrum zoals Child Focus moeten komen, en die Centra zouden nauw moeten samenwerken.

Daarnaast bieden uw vriendelijke wensen voor mijn 70 jaar mij de gelegenheid om, op onze nationale feestdag, het thema aan te snijden van de stijgende levensverwachting. Ik zal eerst over haar economische en sociale aspecten spreken en vervolgens over de menselijke.

Dat wij langer leven is een feit. In België mochten de kinderen die in 1950 werden geboren, hopen de leeftijd van 62 jaar te bereiken voor de mannen en van 67 jaar voor de vrouwen. Deze die in het jaar 2001 geboren zijn zouden 75 moeten worden voor de mannen en 82 voor de vrouwen. Die tendens zal zich waarschijnlijk in de komende jaren voortzetten. Groter welzijn en vooruitgang in de geneeskunde zijn daar oorzaak van.

Die evolutie is uiteraard verheugend. Toch brengt ze ook economische problemen met zich mee waarop onze samenleving zich tijdig moet voorbereiden. Een verhoogde levensverwachting betekent immers een sterke groei van de uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg. Bijvoorbeeld: de gezondheidsuitgaven voor een persoon van 90 jaar zijn 12 keer hoger dan voor een persoon van 35.

In ons land genieten wij de beste gezondheidszorgen ter wereld, en een vrij gunstig pensioenstelsel. Niettemin is België in Europa een van de landen waar de tewerkstellingsgraad het laagst is. Bij de Belgische beroepsbevolking hebben iets minder dan 60 personen op 100 een baan. Dat is aanzienlijk lager dan het Europese gemiddelde en beneden de doelstelling van 70 % die de Top van Lissabon voor de Europese Unie heeft vooropgesteld.

Als wij verder van de beste gezondheidszorgen en van geruststellende pensioenen willen genieten, zal een groter deel van de bevolking aan de arbeidsmarkt moeten deelnemen en zodoende bijdragen tot het financieren van de sociale zekerheid.
Ik weet dat het een van de doelstellingen is van de regering. Die inspanning dient voortgezet, ook op het vlak van de begroting, waar voldoende ruimte moet worden gecreëerd om een uitstekende sociale bescherming te handhaven. Ik acht het belangrijk de ganse bevolking voor dit probleem te sensibiliseren, want om die aanmerkelijke uitdaging aan te gaan is de steun van een zeer brede consensus onontbeerlijk.

Een verhoogde levensverwachting brengt niet alleen economische en sociale problemen met zich. Zij spreekt ons ook aan op het menselijk vlak. Kunnen personen die hun professionele loopbaan hebben beëindigd zich nog verdienstelijk maken in onze samenleving? Hoe kunnen hun medemensen voordeel halen uit de talenten die ze tot ontwikkeling hebben gebracht?

Het verenigingsleven en het vrijwilligerswerk bieden tal van mogelijkheden. Gepensioneerd zijn betekent natuurlijk niet dat men inactief wordt en onverschillig voor zijn omgeving. Het tegendeel is waar. Ik heb grote bewondering voor de talrijke grootouders die een echte hulp betekenen voor hun kleinkinderen en die de jonge gezinnen belangeloos bijstaan. Ik merk ook dat er zich tussen de verschillende generaties nieuwe vormen van hulpbetoon ontwikkelen.

Een ondervinding opgedaan in Brussel is daar een treffend voorbeeld van. De kinderen van moeders in nood, die buitenshuis werken, worden er opgepast door personen van de derde leeftijd. Het is mij ook opgevallen dat veel gepensioneerden zich ten dienste stellen van Derdewereldlanden of van hen die bij ons gemarginaliseerd geraken. Ook voor allen die bijdragen tot het behoud van ons milieu is mijn waardering reëel.

Met de tijd evenwel, worden ouderen afhankelijk van hun omgeving. Meestal wensen ze zo lang mogelijk in hun vertrouwd levensmilieu te blijven, en de solidariteit tussen generaties kan hen hierbij helpen. Is het niet pakkend dat kinderen of kleinkinderen heel rustig wat tijd vrijmaken om hun ouders of grootouders gezelschap te houden.

In onze samenleving waar de neiging tot individualisme, en zelfs het egoïsme toenemen, mogen wij onze bejaarden niet voorbijzien, maar hun integendeel onze genegenheid betuigen en hun wijsheid rijkelijk benuttigen.

Aan het personeel in de rusthuizen is vanzelfsprekend een essentiële rol toebedeeld. Meer nog dan de professionele zorgen die het toedient is de wijze van toedienen van enorm belang voor ouder wordende mensen. De hartelijkheid waarmee dit personeel elke dagelijkse zorg doorgaans omringt stemt ons dankbaar en verdient onze bewondering.

Ziedaar, Dames en Heren, enkele bedenkingen die ik met U wou delen ter gelegenheid van mijn verjaardag.

In een wereld waar zoveel onverdraagzaamheid en geweld heersen, dienen wij onverzettelijk op te treden tegen elke daad van racisme, antisemitisme en xenofobie, van waar die ook mogen komen. Laten wij ons solidair en verdraagzaam opstellen en anderen respect betonen. Het is in die geest dat de Koningin en ikzelf U nog vele jaren hopen te kunnen dienen."

Deze toespraak werd vandaag uitgezonden op de staatsradio VRT1 om 13 u. Het viel mij op hoe traag Albert sprak, of beter van zijn papier voorlas. Na de nodige platitudes (bedenkingen noemt hij het), moest er perse nog een waarschuwing bij tegen "racisme, antisemitisme en xenofobie, van waar die ook mogen komen".

Gelukkig land, waar de vorsten zich "solidair en verdraagzaam opstellen en anderen respect betonen". Saxe-Cobourg solidair? Met mooie woorden wel, ja.