In Journaal levert Mark Grammens commentaar op het feit dat de Luikse Kamer van Inbeschuldigingstelling bevolen heeft om elk verder onderzoek in de zaak Dutroux stop te zetten. Hij argumenteert dat na de veroordeling van Dutroux door het Hof van Assisen van Aarlen, er nog vele vragen open bleven, dat op het proces beloofd werd verder onderzoek te doen, maar dat nu, door de beslissing van de Kamer van Inbeschuldigingstelling, er nooit een antwoord zal komen op de vele vragen.

Grammens besluit als volgt (Journaal van 23 december 2004, nr. 435, pagina 3470):
"Aan de 300.000 deelnemers aan de “Witte Mars” in 1996 beloofde toenmalig premier Dehaene: “Het onderzoek zal tot op het bot worden gevoerd”. Het tegendeel is gebeurd. Alle topmensen die gefaald hebben toen Dutroux zijn misdaden pleegde, zijn vrijuit gegaan. Achttien van de mensen die er op een of andere manier bij betrokken waren en wellicht hadden kunnen getuigen, zijn vermoord, hebben zelfmoord gepleegd of zijn bij een “ongeval” om het leven gekomen. Achttien ! Niemand lijkt zich daaraan te storen. En allemaal onopgelost, de meeste niet eens ernstig onderzocht. Symbolisch haast was de zelfmoord van advokaat-generaal Hubert Massa op 13 juli 1999: deze man was aangeduid om als Openbaar Ministerie op te treden in zowel de zaak-Dutroux als in de zaak-Cools (eveneens grotendeels onopgehelderd). Hij heeft nooit een kans gekregen om te zeggen wat hij wist. Zijn familie en vrienden hebben nooit in de zelfmoord geloofd, maar het dossier was na een week al onherroepelijk geklasseerd. Getuigen die bereid waren verklaringen af te leggen die indruisten tegen wat men hen wilde doen zeggen, werden weggestuurd, en speurders die onderzoek verrichtten in de richting van een pedofilienetwerk, werden weggepest.
Zes meisjes werden in 1995 en 1996 ontvoerd, verkracht en vastgehouden in een “kooi”. Vier stierven een tragische dood. En dat is het. De cassettes die door de rijkswacht in beslag genomen werden tijdens een huiszoeking bij Dutroux, zijn verdwenen: geen rijks-wachter mocht ze zien, want ze moesten direkt naar “Brussel” worden gebracht, waar niemand nog van iets weet.
Dit is geen apenland meer. Dit is een slecht land."

Wat hebben andere commentatoren geschreven na de beslissing van cassatie?
Paul Geudens in "Gazet van Antwerpen" ( 18 december 2004) schrijft: "Het is gedaan met Dutroux en zijn fontonten. Laten we hopen dat iedereen zich nu neerlegt bij het eindarrest en dat de stemmingmakerij over een dossier-Dutroux-bis ophoudt. Recht is geschied."

Luc Standaert in "Het Belang van Limburg" (16 december 2004) schreef: "Eindelijk is het afgelopen. Met het verwerpen van de cassatieberoepen van Marc Dutroux en Michelle Martin heeft het hof van Cassatie gisteren een definitieve streep getrokken onder een van de meest weerzinwekkende gerechtelijke dossiers die ooit in Belgie behandeld zijn. De misdaden van Dutroux en co waren afschuwelijk, maar ook de afhandeling van het dossier door politie, gerecht en politiek was niet echt mooi om te zien."


Ik vind dit bijzonder teleurstellend van Paul Geudens. Hij heeft blijkbaar geen vragen meer in deze zaak.
Dat Luc Standaert evenmin nog vragen heeft, verwondert mij minder. De man heeft bij mijn weten nooit potten gebroken op het gebied van politieke incorrectheid, net zomin als heel zijn krant trouwens.

Helemaal een giller wordt het waar Standaert schrijft: "Door de verplichting in het Belgisch rechtssysteem om alles van naaldje tot draadje te onderzoeken voor het gerechtelijk dossier overgemaakt kan worden aan het assisenhof, wordt het openbaar ministerie op een zeer perverse manier de objectieve bondgenoot van de in voorarrest zittende verdachte die de zaken op de lange baan wil schuiven."

Standaert schijnt dus te menen dat het onderzoek alle facetten van de zaak heeft onderzocht.

En dan hebben we "De Standaard" nog, met haar onvolprezen Bart Sturtewagen: "Er komt geen proces over de losse eindjes van de zaak-Dutroux. Dat staat zo goed als vast nu de Luikse kamer van inbeschuldigingstelling bevolen heeft het dossier 86bis/96, bijgenaamd Dutroux-bis, af te sluiten. Die beslissing is maatgevend voor het gegroeide zelfvertrouwen van onze justitie. Het feit zelf dat onderzoekssporen werden afgezonderd van de zaak-Dutroux die afgelopen voorjaar haar beslag kreeg, was voor velen het bewijs van duistere inmenging. Door het dossier te splitsen zou het ten enenmale onmogelijk worden de netwerken bloot te leggen waarin Marc Dutroux slechts een onbetekenende pion was. Zij zullen in het roemloze einde van dit onderzoek het bewijs voor hun vermoedens zien. Toch is het goed dat een streep onder de saga wordt getrokken.

Dat een complot niet bestaat, valt niet te bewijzen. Bijgevolg kan iedereen die dat wil samenzweringsverhalen in leven houden." (De Standaard van 26 november 2004).

En verder: "Het is natuurlijk onbevredigend dat we niet alles weten over het miezerige leven van Dutroux en de schemerwereld van waaruit hij opdook om nietsvermoedende meisjes te ontvoeren en sommige van hen zelfs te vermoorden. Het was de moeite waard om in deze zaak extra inspanningen te leveren om daar kijk op te krijgen. Maar het houdt een keer op. Iedereen heeft het recht op zijn mening over wat er werkelijk is gebeurd. Maar in een samenleving moet op een bepaald ogenblik een juridische waarheid worden vastgelegd."

Sturtewagen besluit: "Maatschappelijk is het van belang dat een proces heeft plaatsgevonden en dat schuldigen veroordeeld zijn. Maar van nog groter belang is de bewustwording die de droeve zaak-Dutroux heeft teweeggebracht. Onrustwekkende verdwijningen worden ernstig genomen. Ook al gaat het in de meerderheid van de gevallen om weglopers en helaas soms ook over intrafamiliaal geweld. De kans dat een verdwijning het werk is van een pervert van het type Dutroux of Fourniret is klein, maar we weten nu dat het kan en daar handelen we ook naar.

Die verworvenheid moeten we in stand houden. Daarmee kunnen kinderen worden gered. Energie blijven stoppen in een spokenjacht zonder einde, heeft die verdienste niet."

Als De Standaard niet bestond, zou men haar moeten uitvinden, een steunpilaar van het Belgische regime, De Standaard, niet toevallig de standaard!