|
|
Titel:
|
Berthe Morisot, een vrouw, een mysterie |
|
Auteur:
|
Ina Stabergh |
|
Uitgeverij:
|
|
|
Jaar:
|
2011 |
|
ISBN:
|
|
|
Ina Stabergh is geen onbekende meer in de literaire wereld. Reeds menigmaal heeft zij haar sporen nagelaten in verschillende genres. Zij is naast het woord, ook gefascineerd door kleur. Toen zij dan een aantal jaren geleden een tentoonstelling bezocht in Rijsel, trok deze haar aandacht. Want in de schilderijen van Berthe Morisot, vond zij een zekere gedrevenheid, die ook haar stuurt. Ook correspondeert zij op vele vlakken met deze beeldende kunstenaar. Het kon dan ook niet uitblijven: deze ontmoeting tussen de dichter en de schilder zou verder groeien.
Ina Stabergh nam notities en schilderde van elk schilderij een gedicht, zodat de lezer zich een beeld kan vormen van het werk van Morisot. De lezer voelt de droefheid aan die in de kleuren verweven zitten, de vragen en ook het lot. Maar is het nodig zich af te vragen hoe het anders zou zijn geweest? Want het is niet anders, het is zoals het is. Hoe men alles ook draait of keert. Aan ons lot is geen ontkomen aan, ook niet aan dat van Morisot en dat heeft Stabergh heel goed begrepen.
Soms valt er door een sombere kleur toch een streepje zon of vrolijkheid, net zoals men in het werk schoon en lelijkheid ontdekt. De dreiging die aanwezig is voelt men bij het lezen, dit zonder het schilderij ooit te hebben gezien. Want elke kleur vertelt over emoties, over het leven, de angst, de onzekerheid, de verbondenheid. Er is geduld en speelsheid aanwezig die in bepaalde gedichten duidelijk leesbaar zijn. Die woorden zijn dan net penseeltrekken. In het gedicht: Moeder en dochter, lees je over de grootheid van kathedralen, de levende kleuren die overvloeien in elkaar, net zoals woede in pijn, pijn in genot, en genot in vreugde. Verderop lees je over de vergankelijkheid van schoonheid, over de tijd die snelt, over het modernisme, het geluk en de romantiek.
In Perfectie leest men:
Niets van haar jeugdwerk bleef bewaard/ ze had alles met een mes doorkerfd/ in de struiken gegooid/ om zichzelf te sparen//.
Stabergh schrijft heel beeldend, kleurrijk net alsof zijzelf de schilderijen gemaakt heeft. Want alles wordt hier in deze bundel vernieuwd,alles wordt anders, krijgt diepere kleuren en betekenis. Saaiheid wordt hier verbannen en maakt plaats voor levendigheid. De dichteres weet in de schilderijen van Morisot zoveel herinneringen te vinden, die zij op zichzelf projecteert in het alledaagse.
Verder zie je in de woorden van Stabergh de geringe taferelen die de indrukwekkende beelden van Morisot schilderde. Morisot was een vrouw die de kunst beoefende, die ijverde voor succes dat lang uitbleef.
VOORLEZEN
Felblauw flitst het strikje
in de haren van het meisje
dat met hoge blosjes kijkt
naar de moeder die hapert en leest.
Elke dag een stukje
uit het grote boek.
Het meisje heeft haar handen in rust
op haar bolle buik gelegd
en luistert naar een oud gekend verhaal.
Ook de moeder zit in zondagse kleren
en de andere dochter die kijkt en schildert
om vast te houden:
heel veel gesloten monden. Ina Stabergh
Adembenemend mooi gedicht door zijn eenvoud. Wat moet het schilderij dan geboden hebben?
Verder lees je hoe liefdevolle hoop ligt te wachten in een wieg, deze warmte die uitstraalt is indrukwekkend, want een kind met verwondering in zijn ogen, kijkt uit naar morgen.
Vrijheid/ schoonheid/ verwondering/ speelsheid/ onschuld/ weelde/ rijkdom/ en illusie zijn regelmatig terug gekomen.
|
|
|
