Zo leest men in het boek ook honderden uitspraken om even bij stil te staan en na te denken.
Ik weet het, niet elke mens is een denker, maar moet men soms eens niet de grens oversteken om iets anders te ontdekken en onszelf te verrijken? Ik meen van wel.
Van Rompuy is ook een mens die gelooft in het goede, die overal het positieve uithaalt, die negativisme bant. En ja, zo hoort het. Mochten al de mensen zo zijn, was de wereld meer leefbaarder, want de zon schijnt per slot van rekening voor iedereen, of niet? Men moet ze enkel weten te vinden.
En ja, we nemen te vaak het recht in eigen handen, om onze mening luid te verkondigen, zonder een beetje rekening te houden met die anderen, er wordt vaak vergeten dat er ook weerlozen onder ons zijn, of mensen die uit respect niet reageren, dan dragen ze nog liever de pijn zelf.
Maar wie heeft echt aandacht voor het toneel dat dagelijks gespeeld wordt? We doen ons te vaak anders voor dan we werkelijk zijn. We willen in het oog vallen, verliezen onze eigenheid, maar als het masker afvalt, komt onze ware aard naar boven.
Soms is het heel belangrijk stiltes in te voeren. Dan komen we meestal bij onszelf terecht, ontdekken zoveel dat door stil te zijn wij nog stiller kunnen worden. Wij leren dan bidden om zoveel dat ons te beurt valt. Want wie de stilte niet kent, kent zichzelf niet.
Als onderwijskrachten enkel weten wat ze als les hebben gezien, kunnen ze niets meer aanleren dan die les, maar als ze inzicht hebben, vertrouwen kunnen inboezemen, zijn ze al een heel stuk verder op weg. Ze kunnen dan leiden en helpen waar het nodig is. Maar ook ouders mogen dit alles niet missen. Zij moeten hun kinderen nog meer vertrouwen geven en openstaan voor elk psychologisch aspect, ook al lijkt dit voor de ouder een detail, voor het kind kan dit een drama betekenen.
Graag wil ik nog een paar citaten aanhalen zonder commentaar:
|
