|
|
Titel:
|
Bruce, 17 maanden uit mijn leven |
|
Auteur:
|
Bie en Jessy Maesen |
|
Uitgeverij:
|
Free Musketeers |
|
Jaar:
|
2009 |
|
ISBN:
|
978-90-484-0538-1 |
|
Bie en Jessy Maesen kennen elkaar goed; het zijn zussen, maar dat ze ooit samen een boek zouden schrijven is geen dagdagelijks fenomeen. Zopas verscheen bij Free Musketeers 'Bruce 17 maanden uit mijn leven'. Het boek vertelt ons in dagboekvorm wat een kat allemaal kan meemaken en vooral wat hij denkt; wat door zijn kop gaat. Via een parlando stijl leren we de leefomgeving en de dagelijkse belevenissen van Bruce kennen. Op een heel intelligente manier laten de auteurs hun huiskater aan het woord en zijn verhaal loopt van 17 maart 2006 tot en met 7 maart 2008. Hij getuigt vlijmscherp. Het goed geschreven proza laat ons zijn wereld zien. Fijne analyses zijn hiervan vaak het resultaat. De noodzakelijke
observaties om tot dit werk te komen loonden uiteindelijk de moeite.
Bruce 17 maanden uit mijn leven is eveneens de beschrijving van de aftakeling, van de ouderdom, van de verwondering, een verhaal van vreugde en verdriet, een relaas over nieuwe ontdekkingen en misplaatste conclusies.
Een fragment uit Bruce 17 maanden uit mijn leven
Sinds een paar dagen doen mijn rug en poot weer pijn, nog erger dan de vorige keer. Ik kan amper bewegen.
Dit is geen leven, niets meer kunnen doen, altijd die pijn- scheuten bij de minste beweging of aanraking. Als een van mijn familieleden mij durft te aaien, of zelfs naar mij te kijken of dichterbij te komen, begin ik te grommen en te wenen. Anton en Nadia zijn een beetje in paniek, maar ik kan ze niet vertellen wat er mij scheelt!
Gelukkig is mama verpleegster en die heeft wel door dat ik pijn heb. Daarom zegt ze ook aan Anton en Nadia dat ze mij voorlopig niet mogen oppakken en zeker mijn onderrug en pootjes niet aanraken. Zij vindt dat ik maar weer naar de dokter moet.
Ik zie zo fel af dat ik zelf niets liever wil: misschien kan hij mij snel van die pijn verlossen, want het is niet vol te houden!
Als ik merk dat mama mijn draagmand erbij haalt, begrijp ik dat we direct zullen gaan. Zonder te pruttelen leg ik me in het mandje. Ik weet dat ik zenuwachtig ga worden in de wachtkamer, maar de hoop op genezing is groter dan de schrik. Ik haal maar diep adem en probeer rustig te blijven.
|
|
|
