Magriet wandelt de West Highland Way in Schotland, en ze beleeft er een bizar avontuur.
Maar wat jammer dat de stijl van het verhaal, de lay-out, de woordkeuze en de zinsbouw soms te wensen overlaten.
Sinds wanneer is "halten" (p. 95 en elders) een Nederlands woord?
En zijn
"Virginia legde uit dat ze zich eerst wat moest rusten" (p. 16),
"ze viel half aan de tent uit" (p. 132),
"Terwijl ze met zijn twee het tentje inpakten,..." (p. 102),
"..., verweet ze haar eigen ik" (p.72)
"... was even snel weer verdwenen dan het verschenen was" (p.64)
goede Nederlandse zinnen?
Ook de inconsequenties in het verhaal hinderen mij: zo wordt in het verhaal eerst gemeld dat het zo donker is dat Margriet niets kan zien, het volgende moment ziet ze een platte boot (p. 56). Eerst slaapt Greta en hoort Magriet haar snurken, het volgende moment babbelen ze met elkaar (p. 150).
Al bij al een boeiend verhaal, maar aan de taal en stijl zou nog wat gesleuteld mogen worden.
|
Reactie:
Op 26/5/2005 reageerde Josiane Moens met:
Heb het boek ook gelezen. Ik ben het over het algemeen eens met jouw bespreking.
Het gaat hier natuurlijk over de mensen in het verkeer die wakker worden, die beginnen te rijden, aan de slag gaan enz.
Wel kreeg ik bij het lezen de indruk dat het feitelijke verhaal te fel in functie stond van de landschapsbeschrijvingen.
Voor de rest ben ik het helemaal eens met deze bespreking!
|
|
|
Reactie:
Op 21/3/2007 reageerde Verstrynge Diane met:
Hallo Knaepen,
Ik hoop dat je me niet kwalijk neemt dat ik je met de familienaam aanspreek, jij doet dat in je commentaar over mijn boek ook. Mensen die me kennen noemen me gewoon Diane. Tof dat je mijn boek gelezen hebt! Maar ik wil toch een paar opmerkingen van je aanvechten.De beeldspraak die ik gebruikt heb schijnt je niet te bevallen. Een pluim of een veer horen vallen gebruikte ik met opzet, omdat dit voor mij het toppunt is van stilte. Ik weet dat dit onmogelijk is, maar is er iets stiller dan zulke stilte? Waarom mag mijn verkeer niet verpersoonlijkt worden en wakker worden? Heb jij nog nooit de natheid van de daken zien druipen? Ik wel, ik zie en hoor al deze dingen omdat ik niet alleen schrijf, maar ook schilder en voor mij de wereld er heel anders uitziet. Waarom mag er geen vrijheid voor een schrijver van verhalen zijn, als die er wel mag zijn voor een dichter? Ik zou je een schilderij kunnen maken van een pluim die valt en een veer die valt en dat zouden twee totaal verschillen
de dingen zijn ook nog, want een pluim voor mij, daar zit dons aan en aan een veer niet, dat is iets stijf, niet lief zoals een pluimpje.
Diane
|
|
|
Reactie:
Op 26/3/2007 reageerde Elvira Knaepen met:
Beste Diane,
Ik vind het verhaal ook heel belangrijk, maar de manier waarop een verhaal verteld wordt, de taal dus, bepaalt voor een heel groot deel of het interessant blijft om door te lezen. Ik denk dus wel dat je toekomstige boeken kunnen profiteren van een grondige taalcontrole voor de publicatie. Jammer genoeg ben ik geen taalexpert, en kan ik je daar niet echt bij helpen.
Wat je gedetailleerdere opmerkingen betreft: ik wil graag toegeven dat ik bepaalde dingen verkeerd begrepen heb. Ik kan de details nu niet meer controleren aangezien ik het boek niet bij de hand heb.
Ik hoop dat je mijn bespreking niet als negatieve kritiek hebt opgevat. Hoe meer je schrijft en herschrijft, en hoe meer je je werk laat nalezen en "bekritiseren", hoe beter je werk zal worden, is mijn opvatting.
Ik wens je veel succes en vooral: veel schrijfplezier!
Elvira
|
|
|
