Nu werden de mensen fier op hun eigen taal.
In de zeventiende en achttiende eeuw resulteert dat in een homogene geschreven taal, maar in een uitspraak die (nog) niet gestandaardiseerd is. In feite bestaat de geschreven taal als een taal apart naast de vele dialecten.
(ikzelf ervaar dat inderdaad in het Nederlands, maar, zo dacht ik tot nog toe, in het Frans veel minder. De verschillen zijn er wel, maar overal worden ongeveer dezelfde woorden gebruikt, dezelfde klanken).
En net over het Frans gaat de auteur verder: voor hogergeplaatste personen die wel eens meer dan 10 km ver reisden, leverde die veelheid aan dialecten (die in de 18de eeuw nog door iedereen werden gesproken, en niet zoals later alleen door laaggeschoolden) echt een probleem op. De oplossing vond men in het Frans dat al eerder gestandaardiseerd was.
Deze taal werd gebruikt voor contacten met vreemden, voor interregionale contacten, enz. Iedereen die iets of wat te betekenen had, moest dus (Parijs-)Frans kennen. Hetzelfde gebeurde in Frankrijk zelf, waar evenveel regionale dialecten werden gesproken: ieder mens met een beetje aanzien, overal in Europa, probeerde Parijs Frans te spreken.
Als internationale taal moest Frans het afleggen tegen Engels in de 20ste eeuw.
Tegen het einde van de 18de eeuw (volgens auteur) en zeker in onze tijd, merk je dat taaldiversiteit niet zozeer meer als bedreigend wordt ervaren. Je merkt zelfs dat er teruggegrepen wordt naar plaatselijke talen, uit schrik dat ze ooit zouden verdwijnen.
Ook zou geschreven taal steeds minder belangrijk worden dan gesproken taal, terwijl er sinds de renaissance een beweging in omgekeerde richting was: talen bereikten pas een zekere volmaaktheid als ze geschreven werden.
|
