Lang geleden had ik van dezelfde auteur "La maison de jade" gelezen, het verhaal van een bedrogen vrouw. Hier gaat het om een vrouw die beslist dat zij en haar man beter zouden echtscheiden. En over de moeilijkheden die ze ondervindt om zelfstandig te leven, werk te vinden, profiteurs te weerstaan.
Vlot geschreven, onderhoudend, maar toch ontgoochelden mij twee zaken. Het door elkaar gebruiken van de verleden en tegenwoordige tijd om te beginnen. Dat heeft me steeds gehinderd. En hier doet de auteur het ook bij flashbacks!
En dan dit: terwijl ze de hele tijd het verhaal vertelt vanuit het standpunt van Clotilde, wordt midden in het boek, midden in een hoofdstuk, zonder reden, plotseling het standpunt van haar ex-man opgevoerd. Zodanig dat je eerst de neiging hebt om te denken dat Clotilde denkt dat haar ex dat en dat bedoelt. Maar nee, later blijkt dat de auteur zonder boe of ba is overgestapt naar het standpunt van haar ex-man. En dat doet ze nog eens, met een ander personage.
Ik heb dit de laatste tijd nog opgemerkt in boeken. Is dat een nieuwe stijl? Als het al zo zou worden genoemd, dan is dat volgens mij uit gemakzucht. Want het vraagt een klein beetje meer aandacht om rekening te houden met wat de persoon vanuit wiens standpunt je het verhaal vertelt, niet kan weten.
Maar kom, daarna gaat het verhaal veder, vanuit het standpunt van Clotilde. En haar bespiegelingen worden steeds diepzinniger. Van een gewoon verhaal beland je in een soort essay over filosofie. Maar het blijft vlot lezen, en precies door die bespiegelingen krijg je de indruk dat je Clotilde wel zeer intiem kent.
|
