Maar misschien wordt Powers in de val gelokt. Kan een machine ooit echt bewust worden van zichzelf? Of is het enkel een goede imitatie van bewustzijn? Is de weddenschap wel de werkelijke reden waarom hij voor dit experiment gevraagd werd? Of willen zijn collega's hem iets duidelijk maken?
Met de titel verwijst de auteur naar de Griekse mythe waarbij de beeldhouwer Pygmalion verliefd wordt op zijn eigen creatie, die hij Galatea noemde, en uiteindelijk met de hulp van een God het kunstwerk tot leven laat komen, om ermee te kunnen trouwen.
Misschien doelt Richard Powers met de titel naar een andere Galatea, uit een andere mythe. De mythe waarbij de nymf Galatea de tot over zijn oren verliefde cycloop Polyphemos aan de kant zet, omdat hij zo lelijk is. Ze kan niet verliefd worden omdat ze niet voorbij zijn lelijke uiterlijk kan kijken.
Dan zou hiermee Helena worden bedoeld, de computer die goed op weg is om verliefd te worden op de wereld en de mensheid, tot ze zich iets te bewust wordt van die mensheid en het enorme anders-zijn van haarzelf.
Helena geeft Richard een reden om werkelijk te leven, maar wil ze zelf wel leven? Heeft ze wel een wil, eigenlijk? Het is maar een computer...
Een inspirerend boek, maar jammer van het "lyrische proza". De zinnen zijn soms erg gewild "literair": "Ze begreep hoe de geest een altijd schept, om de dingen in op te slaan die hij al is kwijtgeraakt. Ze was erachter gekomen hoe een verhaal, niet bij machte om woorden door de tijd heen te verzenden, ze terugroept naar een moment voordat het Nu het huis verliet." Voor Powers waarschijnlijk erg heldere taal, maar voor mij een hersenbreker.
|
