In 'DE IJSLAAG DIE ONS DRAAGT IS DUN' viert Edith Oeyen de verbintenis van haar wereld met de puurste romantiek die ze aan het witte blad kan toevertrouwen. Ze heeft een patent op een duurzame taallegering verworven, zowel naar vorm als naar inhoud.
Haar levenspad wordt doorkruist door het voor haar zo kenmerkend gedachtegoed, de analyse van thema's die de dagdagelijkse dingen omvatten. Ze exploreert natuur en liefde, geboorte en dood in een beeldspraak en straalkoloriet die niemand haar kan ontnemen. Daar en alleen daar groeien haar verzen waar zij haar woorden en emoties aan de dichtersgrond toevertrouwt. Hier in deze bundel zijn haar gedichten vaak miniaturen van liefde, ongekunstelde landschappen, bloeiende tuinen of kunstwerken om in te wandelen, te verblijven of te verdwalen.
Maar je vindt er zeker je weg in, de gedichten van Edith geven liefde, ze vragen liefde, ze zijn soms zo eenzaam, dan klateren ze weer van ontzettend zonlicht.
Ingrid Lenaerts
|
Reactie:
Op 23/12/2006 reageerde Thierry Deleu met:
"Wanneer ik verdwaal in je denken
wijs me dan het voetspoor naar je toe.
leid me naar het pad
waar geen struikelstenen liggen:
ontrafel een fragment uit die droom
en ontdek hoe verloren liefde pijnigt
herbouw de constructie uit je leven
en weet me te vinden in het bos
van zoveel tekens,
kijk naar de maan en de sterren,
zij wijzen je de nacht aan
die ons samen schrijft."
"Waterbloemen
Verlaten door de kudde
weet hij hoe eenzaamheid
een naam kreeg
zijn rimpelloze schaduw
beweegt bij het horen
van een schalmei,
verlangen groeit
en roerloos wacht hij,
want wie twee
blauwe ogen liefheeft
ziet waterbloemen bloeien
aan de vijver."
"De slak
Bij werk van Felix De Boeck
Op zoek naar verloren dromen
beklimt zij diagonale lijnen,
vindt zij in zeegroen
de traagheid van het leven
achter de berg
liggen verborgen raadsels,
ook de rode kleur van liefde,
onhoorbaar haast de wind,
hij ademt vrede over het landschap
met trage traagheid
klimt zij omhoog,
slaapt straks in kil gras, en de dood,
ja, de dood komt later."
|
|
|
