Eindelijk een echt boek voor kinderen (en eigenlijk ook voor volwassenen die zich nog jong voelen)!
Ik bedoel dat ik dit een boeiend verhaal vond, niet belerend, niet betuttelend, maar toch heel leerzaam.
Al merk je dat laatste pas als je tussen de regels leest. Dan zie je immers hoeveel wijsheden en wetenswaardigheden schuilgaan achter het spannende verhaal.
Ik vermoed dat kinderen met dit boek hetzelfde zullen meemaken. Zelfs over de media wordt tussen de regels gefilosofeerd, en correcte medische termen worden de lezers in filigraan ook geserveerd.
De eruditie van de auteur, die een groot deel van het verhaal schraagt, priemt geregeld boven de regels uit. Niet opvallend, zeker niet ostentatief. Alleen wat de temperatuurregeling van honden betreft, laat Emmy een steekje vallen. Ergens las ik dat Vos klaagde over zijn zweten. Maar naar mijn weten kunnen honden helemaal niet zweten. Ze regelen hun temperatuur door te hijgen en door sneller te ademen.
Omdat het verhaal zich voor een groot deel in Spanje en in Frankrijk afspeelt, worden die talen ook soms gebruikt. Ik hou altijd mijn hart vast als ik een Nederlandstalige auteur vreemde talen lees gebruiken. Meestal kunnen ze het niet vermijden fouten te schrijven. Hier, geen enkele! Zelfs niet in het Spaans!
En ik weet ook nog dat ik dat heel raar vond; ik had altijd gedacht dat alleen het Frans weigerde een bezittelijk voornaamwoord te gebruiken voor een lichaamsdeel dat behoort tot het onderwerp van de zin. Toen heb ik overal gezocht wat dan wel correct was, maar ik heb het niet gevonden, ook niet in de Algemene Nederlandse Spraakkunst. Nu, ik moet wel toegeven dat ik dat boek veel minder goed ken dan Grevisse, de standaard grammatica voor Frans. Later heb ik goed opgelet: meestal hoorde ik wel een bezittelijk voornaamwoord daar waar het Frans een lidwoord wil.
En net in dit boek vind ik de twee door elkaar. Heel vaak een lidwoord, maar soms ook een bezittelijk voornaamwoord (zoals in het voorbeeld hierboven aangehaald).
|
