|
|
Titel:
|
Kus me nog eens wakker |
|
Auteur:
|
Bert Verhoeff, Gerrit Molenaar en Teun van der Heijden |
|
Uitgeverij:
|
Uitgeverij de Brouwerij |
|
Jaar:
|
2011 |
|
ISBN:
|
9789078905530 |
|
Als uiterlijk vertoon geen rol meer speelt en je niet meer beheerst wordt door je gedachten, als het begrip tijd niet meer bestaat, wat gebeurt er dan met je? Wat blijft er precies van je over als je lichaam afbrokkelt en je brein helemaal in de war is? Dat is de probleemstelling in het boek. De auteurs hebben ervaren dat er meer werkelijkheden zijn dan alleen maar die van ons. Door dit boek bieden zij de lezer ruimte om tot contact te komen met demente mensen. Zij nodigen ons uit om samen met hen een intiem kijkje te nemen in het leven van negen mensen die te kampen hebben met dementie.
Rozen kunnen bloeien uit vuilnishopen. Maar er is ook veel pijn, er is verdriet, onbegrip, wanhoop, angst voor het onbekende. Het is tegelijkertijd verschrikkelijk en mooi. Voor de makers van dit boek (de auteurs en de uitgever) is het project een zoektocht naar de kern van het bestaan, naar de sleutel tot geluk. Wat doet dementie met ons?
Fotograaf Bert Verhoeff en goede vriend Gerrit Molenaar (pseudoniem van econoom en journalist Gerrino Mulder) maakten een chaotisch boek over dementie. Daarin volgen zij negen mannen en vrouwen met dementie en proberen zij de ziekte van een iets vrolijker kant te bekijken.
Een wonderlijk boek en ik die dacht dat ik iets wist over dementie. Zoals je niet weet waar je vandaan komt, heb je ook geen idee waar je naar toe gaat. Als je een dementerende persoon ziet, denk dan niet dat je weet hoe het is om zo te zijn. Fotograaf en dichter trekken de grauwsluier van dementie open. Wat blijft er over als lichaam en geest langzaam aftakelen? Gerrit Molenaar en Bert Verhoeff probeerden het vast te leggen. Hun moeizame schrijfsels grepen hen naar de keel. Beiden zochten naar iets dat boven lichaam en geest uitstijgt, naar de kern van de mens, zijn essentie. Ontdaan van alle ballast komt vaak letterlijk de ware aard van een mens naar boven.
Wat ik als lezer van het boek onthoud? Hoe ongelooflijk verschillend, gecompliceerd en genuanceerd mensen (en dus niet alleen dementerenden) in elkaar zitten. Dat is precies wat de auteurs van het boek hebben willen bereiken: tonen wat een rijkdom er schuilt in mensen met dementie. Als je het maar wilt zien en voelen. Daarvoor is tijd, ruimte en stilte nodig, elementen waar in de huidige samenleving nog maar weinig aandacht aan wordt besteed. Demente mensen kunnen niet anders. Ze hebben alle tijd van de wereld. Hun eerlijkheid is soms pijnlijk, soms ook grappig, met verrassend veel intens diepe gedachten.
Ik heb haren op mijn hoofd
mijn lievelingseten is kroketjes
omdat ik honger had
nu heb ik een poepje gelaten
of:
de maan schiet een gat in mijn hoofd
een laatste, puntloze zin
waarop geen antwoord mogelijk is
omdat de vraag nooit is gesteld
of:
en zelfs als je de krant
van rechts naar links leest
staat er helemaal niets in
Liza zei
dat ze
met de paus
is getrouwd
maar ik
ik ben
met Bert
getrouwd!
|
|
|
