Dus verwachtte ik heel veel van "Luisa Contre-attaque". Ik deed er amper een drietal uren over om het uit te lezen, dus vlot geschreven is het zeker. Toch was ik ontgoocheld. Te voorspelbaar, en soms te belerend. Nochtans heeft de auteur zijn woordkeuze of stijl niet beperkt: geen toegevingen (kortere zinnen, gemakkelijkere zinswendingen) omwille van het doelpubliek... Ik haat het vermijden van moeilijke woorden voor jongeren, maar ook het speciaal bezigen van die woorden voor volwassenen. De auteur van een roman moet mijns inziens het mooist klinkende, meest aangepaste en liefst zo eenvoudig mogelijk woord gebruiken, om welke doelgroep het ook gaat.
Het verhaal is vrij eenvoudig, soms een beetje ongeloofwaardig. Wel een voorbeeld van "echte multicultuur avant la lettre". De Portugese Luisa onderneemt een zoektocht naar haar broer die naar Parijs is uitgeweken om geld te verdienen voor haar danslessen, en die plotseling geen teken van leven meer geeft. Ze wordt opgenomen in een familie uit een Parijse voorstad. Ze past zich aan het leven in Frankrijk aan. En na de verwachte happy-end, vraagt ze haar nieuwe vrienden - die in een HLM wonen - om op hun beurt eens te komen kennis maken met haar mooie land.
|
