De auteur zet in een mooie roman een portret neer van haar grootmoeder die ze aanbidt, vooral om de genegenheid die zij van haar gekregen heeft. Marraine heeft een grote rol gespeeld in het leven van de auteur. Soms buldert het verhaal van vrolijkheid, dan is het weer speels, soms droevig en je leest er ook teleurstelling in. De pure volkswijsheid wordt vaak geciteerd. Marraine is een persoon die bezorgd is om kinderen en kleinklinderen, haar verbondenheid is groot. Zij is een mens met kwaliteiten en gebreken.
De mooie herinneringen lijken beklijvend te zijn en plakken ook aan je bij het lezen. Een boek dat je zelf aan je eigen grootmoeder doet denken en aan de tijd dat liefde en genegenheid zegevierden.
|
Reactie:
Op 24/8/2006 reageerde Jessy Maesen met:
Bedankt, lieve Edith! Want je hebt begrepen wat mijn bedoeling was met dit boek. Uiteraard wilde ik niet alleen mijn marraine een monument geven (hoewel, dat speelde wel mee) maar wilde ik ook een verhaal neerzetten over een tijd die echt voorbij lijkt!
|
|
|
