Wat een ongeloofwaardige roman! Een verpleegster wordt vrijgesteld van haar dagelijks werk, om elke dag een oude zonderling te gaan verzorgen op een zo goed als onbewoond eiland. Vanaf de eerste dag blijkt dat ze in feite moest zorgen voor de beschermelinge van die man. De jonge vrouw in kwestie werd door haar minnaar-beschermer wijsgemaakt dat haar gezicht ten gevolge van een bombardement totaal verminkt is. Daarom woont hij met haar op dat eiland, in een huis zonder spiegels zodat ze zichzelf nooit kan zien. Dat zou een te grote schok voor haar betekenen.
Omdat de verpleegster een van de strenge regels van de zonderling heeft geschonden, gaat die man naar het ziekenhuis en vertelt daar dat ze hun verpleegster niet meer zullen zien omdat ze met hem gaat trouwen!!! In feite wil hij haar, evenals de andere jonge vrouw, gevangen houden op zijn eiland.
Tussen de verpleegster en de jonge vrouw die minder ziek is dan bleek, groeit een soort vriendschap. En ze praten veel, vooral over de boeken die ze lezen, maar ze doen dat zoals romanisten (de auteur is romanist). De conversaties komen heel onnatuurlijk over!
Maar als je het boek op die manier leest, dan stoten de conversaties je nog tegen de borst. Maar komaan, tot daar aan toe, dacht ik. Tot ik de ontknoping las.
Noemt men dit literatuur?
Ik moet toegeven dat de taal, de stijl, de woordkeuze, de zinswendingen echt mooi zijn! De inhoud, de structuur en de gesprekken echter trekken op niets.
|
