Autobiografisch verhaal over een psychologische analyse van de auteur die daardoor uit haar toestand van bijna-waanzin geraakt. Ze ontdekt onder andere dat haar problemen gerelateerd zijn aan de woorden van haar moeder toen ze nog zeer klein was. Toen vertelde haar moeder haar dat ze geprobeerd had Marie op een natuurlijke manier, dus al fietsend, springend, met kinine en aspirine, te aborteren. Dat was haar dus niet gelukt. De auteur beseft goed dat haar problemen komen van het feit dat ze zich daardoor niet aanvaard voelt. Ook de strakke, hypocriete opvoeding die ze genoten heeft, heeft een rol gespeeld.
Er is een zeer eigenaardige passage in dit boek. Vlak nadat Marie Cardinal heeft geklaagd over het feit dat haar moeder zich van haar had willen ontdoen, zegt ze dat ze niet zozeer dat betreurt, dan wel het feit dat haar moeder haar plan niet heeft uitgevoerd. Is dit een toegeving aan de toen al progressieve geest? Het komt zo opvallend na die andere passage.
Een vlot geschreven boek. Soms te vlot, in die zin dat je de indruk krijgt dat het niet nagelezen is. Teveel herhalingen die maken dat je als lezer meer dan eens denkt: "'t Is al goed, dat wist ik al!" En naar mijn zin veel te veel vergelijkingen, meestal wel goed gevonden, maar overdaad schaadt.
|
