In tegenstelling tot zijn schilderijen - waar de kleuren fel en kwistig worden gebruikt - schrijft hij eerder met zachte pen, woorden in pasteltinten, afgewogen en gemeten. Hij ziet en voelt in stilte, tot een woord het leven schenkt aan meerdere soortgenoten en een gedicht wordt geboren.
Deze bundel is geen uitzondering.
De rots van liefde is geen rots, geen harde materie, geen meedogenloze wereld waartegen dromen en verwachtingen stukslaan. Nee, de rots van liefde is een baken, een houvast, een altaar van gedachten, waarop gedichten zich werpen als bereidwillige golven op een verlaten strand. De schoonheid van het eeuwige onaangeroerde ritme van het water. De eenheid van lichaam en geest, de eenzaamheid en de daaruit geboren liefde.
|
