Symbiose is de recente gedichtenbundel van Dirk De Bosschere en Huub Onzia Derdeyn.
Huub Onzia had in Brugge een eigen dansschool. Na zijn ongeval ontwikkelde hij een eigen bewegingsmethode (Mind in-Tens(t)ion), gebaseerd op een mentale attitude t.o.v. beweging.
Om te kunnen vliegen
heb je grond nodig
anders hang je
in het ijle.
Een danser heeft niks
hard nodig,
zeker geen vleugels,
enkel symbiose.
(p. 5)
In gedachten
sta je met beide voeten
op de grond maar
je zweeft. Hoog-
moed komt voor de val.
(p.33)
Het zijn geen vernietigende woorden, maar waarschuwende. Elke danser is ijdel, maar ijdelheid is ook vergankelijkheid. Op het einde van de bundel blijft alleen de dichter over, de eenzaat, die niemand en niets nodig heeft, geen pen of potlood, enkel symbiose.
Om te kunnen schrijven
heb je papier nodig
anders schrijf je
in het niets.
Een dichter heeft niks
hard nodig,
geen pen of potlood,
enkel symbiose.
(p. 50)
Soms heb ik het gevoel dat dichter en danser luisteren naar de wind, opgetild van zwaartekracht, beiden voelen het trillen van de lucht, ze proeven het feest in een oase van verbeelding. Gedichten en dans tonen een boeiend en uiterst aangenaam aspect van onze cultuur, hoewel de dans oeroud is.
De lezer voelt de schat aan emotionele, spirituele en mythische rijkdom die hier wordt verwoord en uitgebeeld.
De Bosschere en Onzia zetten de lezer ook aan om te reflecteren. Woord en beeld, woord en beweging worden nadrukkelijk gebruikt als vorm tot communicatie tussen lichaam en ziel. Als uitdaging om je lichaam te laten spreken en de ruimte te geven om beweging en lichaamsexpressie uit te drukken. Maar wat verwonderlijk is dat De Bosschere het vindt om dit in woorden gezegd te krijgen.
De belangrijkste (gemoeds)bewegingen zijn ontmoeten, fantasie, wankel evenwicht, zoeken, vrijheid en illusie.
Als ik weer eens heftig bezig ben met dansen
en ook
ik me weer in woorden aan het wentelen ben
(p. 6)
De illusie van diepte
(p. 11)
De dichter heeft het niet altijd gemakkelijk om zijn danspartner te volgen:
Een foto, een flits,
een glimp van een actie,
de rest is raden.
(p. 15)
Ik dans excentriek
want vliegen heb ik nooit geleerd.
Ik plooi met gemak
maar zal nooit zomaar buigen.
(p. 19)
Je lijkt ver weg
al ben je dichterbij dan ooit.
(p. 27)
Net of hij het tegen zichzelf spreekt, zegt hij tot de danser op een slap koord:
Berooide profeet
dat niemand hoort,
de verdraaide waarheid,
het paradijs werd nooit beloofd.
(p. 29)
Je lijkt kleiner nu
en het besef grijst
dat ooit het ritme begint te hinken,
de dansvloer houterig wordt.
(p. 37)
Veel te veel
zachte woorden worden
van mij verwacht
(p. 47)
Explodeer
en laat je horen
laat je nog meer zien.
Bewaar het beeld,
zodat het mysterie blijft.
In het slechtste geval
word je tot taal omgezet
- besta je zwart op wit -
en nog gelezen ook.
(p. 32)
En al zie ik je wel,
een danser doorgronden
is te hoog gegrepen,
vergeef me.
(p. 34)
het diffuus
verlangen van een vervaagd
silhouet naar de rust van
bezonken rood.
(p. 42)
in een donker sprookje
waar de passie preekt.
(p. 11)
Die lichtheid haast
ondraaglijker dan naakt zijn.
(p. 16)
Het losraken van de existentie
met smalle, wijd open armen.
(p. 19)
Perspectief zonder horizon,
een subtiel ingekleurde emotie.
(p. 27)
Dankzij de lenigheid van je geest
is enkel jouw schaduw
nog gebonden aan de grond.
(p. 43)
De eenheid van de bundel is perfect in woord en beeld gebracht. Niets is hier aanhangsel of toegift.
Schitterend!
|
