Toen ik heel klein was gingen mijn ouders eens kijken naar de film "Un soir un train", en ze kwamen zeer enthousiast thuis.
Mijn zoon moest onlangs voor school "de trein der traagheid" lezen. Toen ik het boekje zag liggen op de salontafel, en er in bladerde kreeg ik zin om het ook te lezen, vermits ik dat vroeger nooit gedaan had. Mijn zoon verwittigde me dat het "slecht geschreven was, maar wel boeiend".
Boeiend vond ik het ook - en nu pas vernam ik dat "Un soir un train" de verfilming van Delvaux van deze roman was. Het verhaal zal al wel bekend zijn? De trein die stilstaat en het geheimzinnige, magische avontuur van de enige mensen die niet in slaap gevallen zijn.
Slecht geschreven? Eigenlijk niet. Het doet wel fel gedateerd aan (onze taal evolueert dan ook zo razendsnel). En wat de conversaties betreft moest ik mijn zoon wel helemaal gelijk geven. Ze spraken toch zeker niet zo formeel, zo onnatuurlijk in de jaren vijftig? Of toch?
|
