Een bundel korte verhalen die ik met gemengde gevoelens gelezen heb. Ze vertrekken steeds van gewone eigentijdse situaties, maar ontsporen dan in een bijna surrealistische sfeer. Ondanks een evenwichtige woordkeuze en mooie zinswendingen, lag de stijl soms zwaar op mijn maag: te lange zinnen, tot acht regels en meer, ontsieren soms voor de rest zeer mooie novellen.
Is de auteur romanist of germanist, of wil hij gewoon met zijn talenkennis uitpakken? Conversaties in vreemde talen hinderen me. Niet dat ik het niet begrijp, maar is elke lezer verplicht Engels, Frans en Duits te kennen om een Nederlands boek te lezen? Een woordspelige vondst zoals "Avide Pognon" of "Acide Moignon" of nog "Placide Avorton": begrijpt de doorsnee Nederlander of Vlaming dit? En waarom worden sommige namen van bestaande personen veranderd (Bernard Pivot wordt Bernard Poivrot) en andere niet (Levy)?
Iets anders dat mij hinderde waren verhalen verteld vanuit het standpunt van een personage dat het niet had kunnen verder vertellen.
Toch durf ik het boek aanraden. Sommige verhalen zijn echt gaaf. En allen getuigen ze van de rijke woordenschat van de auteur, en van zijn afwisselende stijl.
|
