|
|
Titel:
|
De Vulkaanminnaar, een romance |
|
Auteur:
|
Susan Sontag |
|
Uitgeverij:
|
Anthos |
|
Vertaler:
|
Heleen ten Holt |
|
Jaar:
|
1992 |
|
ISBN:
|
90 6074 706 2 |
|
"Lof voor de Vulkaanminnaar", vermeldt de achterflap; "... een meesterwerk" (NRC Handelsblad); "Briljante trefzekerheid... Sontags mooie proza komt dikwijls tot bloei in passages die even rijk zijn als nauwkeurig" (Vrij Nederland); "... een buitengewoon sterk werk, even boeiend als intelligent, even ontroerend als onverwacht" (Elsevier).
Maar ik kan er weinig over meespreken. Na bladzijde 97 van de 432 (waar ik ben geraakt omdat ik mezelf telkens verplichtte om verder te lezen) heb ik dit meesterwerk (gebaseerd op het leven van sir William Hamilton, zijn gevierde vrouw Emma en Lord Nelson) opzij gelegd.
Ik vroeg me echter af waarom men zou weigeren iets te gebruiken dat uitgevonden was om iets gemakkelijker leesbaar te maken. En dacht toen dat tegenwoordig ook trappen worden gemaakt zonder trapleuning, nochtans ook uitgevonden om het trappenlopen te vergemakkelijken. Dus zal dat bezwaar van mij wel duiden op conservatisme. Uiteraard wordt wel aangeduid als iemand van de personages het woord neemt, echter meestal met "zei hij", gewoon in de doorlopende tekst. Die herhaling van "zei hij", "zei hij" enz. wordt dan ook wel heel eentonig!
Enfin, daar was ik al aan gewend toen ik het boek opzij legde. Nee, er was nog wat anders dat mij hinderde: de constante tussenkomst van de auteur, naar mijn smaak zelfs te pas en te onpas. En ook de langdradigheid. Het feit dat je constant denkt: wanneer komt er nu wat schot in dit verhaal? Of ook nog de herhalingen (weliswaar in andere woorden) van zaken die je al lang begrepen had. Maar dit is een euvel dat me al dikwijls is opgevallen in "keidikke" boeken.
Enfin, het duurde me te lang om de rest van het verhaal te ontdekken, heb dus maar de samenvatting gelezen.
Het lijkt een mooi verhaal. Jammer misschien dat ik de moed niet heb om het uit te lezen!
|
|
|
