De dichter balanceert tussen enerzijds een sterk vergankelijkheidsbesef en anderzijds een relativerende onthechtheid. Een dualiteit die deze gedichten domineert.
het blauwe konijn
op het gras
in de tuin
iemand zal
in het najaar iets
als schaduw
hebben gezaaid
of geplant iets
wat nu plots
is bovengekomen.
als ik slaap
komt het geruisloos
bij mij binnen
aarzelt wandelt
langs de wegen
van mijn lichaam
legt zich na de reis
te rusten
in de zieke kamer
van mijn hart
Deze gedichten vind je in de bundel Schrijven in Oosterhof (2006).
Een groot aantal regels blijft je bij, zijn taalgebruik is stevig, hij sluit geen compromissen. Hij is authentiek, veelzijdig, eigenzinnig. Zijn gedichten maken een weinig verliteratuurde indruk.
Hij houdt zich dicht bij huis, hij schrijft gedichten dicht op de huid. Casier zingt als een lyricus, maar een ongebreidelde formuleerlust blijft hem bekruipen.
Met de jaren treedt een verschuiving op van een sterk symbolische beschrijving van de natuur naar het meer focussen op de mens en op concrete gebeurtenissen. Hij slaagt erin een evenwicht te verkrijgen tussen het gewone en het originele van het ogenblik.
er zijn 1
met
nauwelijks
verzet
tussen
twee
zand
korrels
geplet
er zijn 4
twee
geliefden
afzonderlijk
samen
nauwelijks
gescheiden
door
hun
namen
Enkele gedichten bevatten de vertellende kracht van verwarring. Met opzet, vermoed ik, wat niet betekent dat zij niet doorgankelijk zouden zijn. De meeste gedichten bevatten een soort geslotenheid, een mystiek, waarin een boodschap is vervat, maar die ook praktische zaken aan de orde stelt. Er is een grote variatie aan onderwerpen. Nooit is hij echter oppervlakkig.
Uit De tuin van alle verten (2008):
aanwezig
aanwezig
in de winkelstraat
de menigte
de zomerdrukte
ertussen zijn
op slenterwandel
bezoekje aan
de kledingzaak
de theekamer
de boekhandel
uiteindelijk ontsnappen
aan de overdruk
van dit uitzonderlijke geluk
(p. 245)
In vele van zijn gedichten vind ik een melancholiek terugdenken aan vroeger. Een dichter heeft het nodig af en toe weg te vluchten in een eigen wereldje, omdat hij moe wordt van de echte wereld vanwege de vele uiterlijke schijn. Een dichter probeert te ontsnappen aan het dwangbuis van de ordening van de gebruikelijke structuren, hij wil de werkelijkheid naar zijn hand kunnen zetten.
Uit Het laatste kwartier van het landschap (1998):
met heimwee zie ik het aan
mijn land ligt gebleekt
na winterregens gekweekt
zompig vlak uitgestrekt
door wind overzee gewekt
en het ligt er ontwaakt
door de erosie gekraakt
met heimwee zie ik her aan
dit zal niet meer overgaan
(p. 89)
Soms lijkt het of een gedicht geen thema heeft. Is het niet de gelaagdheid die het mogelijk maakt dat iedereen een ander thema noemt? Omdat wij de werkelijkheid anders ervaren?
Deze recensie is te kort om hem recht aan te doen. Casier wisselt uitwaaierende vrije verzen af met klassieke verzen. Alles past bij elkaar, je leest de bundel graag uit. De beste bundel die ik in maanden heb gelezen.
Ik zou wensen dat zijn gedichten een wat breder publiek vonden.
|
