In 'Het Zuiden van de Noordpool' geraakt het hoofdpersonage Aber Moos in verwarring nadat hij het bericht ontving dat hij gevolgd wordt. Daarna verzinkt hij in een comateuze toestand. Hij sneeuwt helemaal onder, letterlijk en figuurlijk en vanuit zijn sneeuwruimte, waarin hij ingevroren ligt, herbeleeft hij enkele herinneringen, maar kijkt hij ook in de toekomst. Zijn gedachten krijgen o.a. gestalte in de personages zoals de verpleegster Beertje en de psychiater Ivy Poezelaar. De feiten voltrekken zich in het Instituut voor Herschikking. Zijn toekijkende vrouw Elisa Betz volgt de hele evolutie.
Een schrijver met veel verbeelding en een zeer goede pen. Heb dit boek graag gelezen.
|
Reactie:
Op 14/12/2008 reageerde Jessy Maesen met:
Ik zou dit boek zeker niet fantastisch noemen. Jammer, want het gegeven is heel apart, de woordvondsten, zoals bijvoorbeeld 'blokslapen', zijn af en toe zeer origineel. Daarbij lees je in filigraan iets veel diepzinnigers dan het vrij fantasievolle verhaaltje dat naar voren komt bij een oppervlakkige lezing: de auteur klaagt o.a. het bannen van God en religie uit onze hedendaagse maatschappij aan.
Nu is het wel zo dat afwisselende standpunten (zeker in een langer verhaal) iets kunnen toevoegen aan de sfeer. Maar deze oefening is zo moeilijk dat weinig schrijvers erin slagen. Integendeel! Bij de meesten maakt dit dat de karakters weinig uitgediept zijn, omdat de auteur zich onmogelijk in verschillende personages kan inleven. In dit boek leverde dat zelfs een mengelmoes op van 'Hij', 'zij' en zelfs 'ik', waarbij ik me bij die 'ik'-passage echt afvroeg wat die daar kwam doen. Niet nagelezen?
Het lijkt er inderdaad vaak op of het manuscript gewoon niet nagelezen is. Herhalingen bijvoorbeeld komen veel te vaak voor. Je leest dikwijls dezelfde gegevens in twee, weliswaar verschillende, opeenvolgende zinnen. Soms worden zelfs hele zinnen herhaald (zie bijvoorbeeld blz. 79 en 80. Hier wordt twee keer na elkaar verteld dat Poezelaar wordt weggebracht, uitgekleed alvorens ze naar haar cel werd geleid enz.). In ditzelfde eerste relaas gaat de auteur trouwens ook nog zonder reden over van de verleden tijd naar de tegenwoordige tijd.
De zinnen zijn vaak veel te lang. Ik heb niets tegen degelijke volzinnen, maar als die te veel overbodige details bevatten, of in drie deelzinnen iets zeggen waarvoor een enkele eenvoudige zin had volstaan, of als ze gewoon slecht opgebouwd zijn, dan vind ik ze slecht. En dat geldt ook voor mooie vergelijkingen die in feite volledig overbodig zijn voor het verhaal, de sfeer of de boodschap, en die heb ik dikwijls ontmoet in dit boek!
Nee, het typoscript had zeker nog een drietal keren moeten herlezen worden. Een gemiste kans!
|
|
|
