|
|
Titel:
|
Heibel, 17de jaargang, nummer 1 - april 2012 |
|
Auteur:
|
Frans Depeuter en Robin Hannelore |
|
Uitgeverij:
|
|
|
ISBN:
|
|
|
HEIBELIEREN ZONDER SUBSIDIE, WAT EEN VERADEMING!
(*) vernuftig, fijn, fraai, vrolijk.
120 bladzijden kritiek, satire en polemiek. Wat kan een kritisch mens nog meer verwachten van een tijdschrift dat geen blad voor de mond houdt? En ik geef het grif toe: meestal ook nagels met koppen slaat.
De huiscartoonist Manten maakt het al duidelijk op de cover: die van Heibel zijn geen royalisten. Wat moeten wij doen om de Koninklijke familie diets te maken (wat een woordspeling: diets, dietsch*) dat zij vanaf heden gewone burgers zijn.
* Voorstel tot herschrijven van het decreet van 30 maart 1999 - houdende de oprichting van een Vlaams Fonds voor de Letteren.
Voorwaarden:
- toegankelijk voor een breed publiek en geschreven in de Nederlandse taal;
- gepubliceerd in boekvorm;
- verkrijgbaar in de boekhandel (de wijze waarop is niet relevant);
- in een redelijke oplage.
Indien het nieuwe decreet zou stellen dat het de auteur is die moet worden ondersteund en niet de uitgever, dan pas zou de decreetgever zich een aureool van rechtvaardigheid kunnen opeisen.
Natuurlijk moet het decreet ook de uitgever helpen, zoals de overheid andere bedrijven in nood helpt. Niemand zal dit betwisten. Maar mijn punt is: niet uitsluitend en met het accent op de auteur!
Literatuur beoordelen is geen sinecure. Heeft het niet alles met smaak te maken? Wie is een goede auteur? Wat is goede literatuur? Het grote probleem blijft dat 90% van de auteurs zich in een grijze zone bevinden. Hoe verklaar je anders dat auteurs na hun dood worden opgehemeld, die tijdens hun leven aan het kruis werden genageld of niet eens aan de bak kwamen (bij het VFL)?
Wat is het VFL van plan? Bibliotheken overtuigen van de noodzaak om een abonnement te nemen(en nu komt het) op de door het VFL gesubsidieerde literaire tijdschriften.
Ik kan het probleem niet oplossen. Wie kan het beter dan de auteur zelf, de uitgever, de redacteurs, de overheid, de adviseurs, in een aantal rondetafelgesprekken.
Daar zijn Frans en ik het over eens.
Maar ook zij was niet te spreken over de tsjeven met wie geen land te bezeilen valt!
Terug nu naar p. 11.
De stadsdichters nemen een onbegrensde uitbreiding: ca. 103 steden in Vlaanderen en Nederland hebben er een.
Een week later las Hannelore in de krant dat Werner van Gelder zich voor een trein had gegooid.
Ja, ik weet het: ik stel mij niet tevreden met korte recensies, mijn besprekingen, zijn veeleer korte essays. De dichters/schrijvers zijn daar heel blij mee. Waarvoor doe je het anders?
Ja, ik weet het: voor een interview na een publicatie kom ik niet in aanmerking, omdat de Westhoek (Bachten de Kupe) ver af ligt van Antwerpen waar het krioelt van (betere) dichters en schrijvers.
Ik weet het: ik kom fel op tegen de discriminatie van de auteur (als gevolg van het decreet oprichting Vlaams Fonds voor de Letteren of de uitgever eerst). Zie hierboven, aan het begin van deze bespreking.
Waar zit het probleem? Schrijf het mij en misschien kan ik mij verzoenen met mijn (laag) quota. Nu blijf ik verweesd achter.
Frans was goed bevriend met Pol le Roy tot hij driemaal zwaar werd ontgoocheld door Pol.
Een mooi (triest?) verhaal over boeiende vriendschap die eindigde in spijt en desillusie.
Misschien wil Hannelore tegen de stroom op roeien, want het aantal overtuigde kerkgangers is een nog steeds krimpende minderheid geworden ten opzichte van de kerkverlaters en vooral de niet-praktiserende katholieken.
Neen, ik wil het kromme niet langer recht praten.
Geloven is iets persoonlijks dat best kan zonder structuur, zonder kader, zonder (bege)leiding, zonder traditie en gebruiken.
Is het verwonderlijk dat het doorgeven van de kerkelijke, katholieke traditie stagneert? Al twee generaties.
De Kerk is folklore geworden.
Willy Copmans slaat nagels met koppen! Ik som ze graag op:
- Ons onderwijs slaagt er in de literatuur zo goed als helemaal uit het lesprogramma te verbannen.
- Het e-book heeft blijkbaar heel wat meer succes dan verwacht.
- De antiquarische boekhandel verdwijnt uit het straatbeeld.
- Het boekbedrijf schreeuwt moord en brand: de boekhandel verdwijnt!
Is het niet spijtig dat Boekenbeurs en Boekhandel (zo goed als) geen aandacht (meer) besteedt aan de echte schrijvers.
Mijn mening?
Tussendoor zitten echte schrijvers sip voor zich uit te kijken, onbeklant en bedrukt.
Ik ben echt blij dat ik er niet moet zijn, er naartoe gaan zal ik niet (meer) doen.
Uit interviews maak ik op dat die populaire nitwits hun eigen boek niet hebben gelezen.
Ik beken dat ik ook aan ghostwriting heb gedaan, maar het ging slechts om speeches en artikels voor geleerde politici, die geen tijd konden maken voor zaken die zij niet beheersten.
Conclusie: je kunt er als echte schrijver die geen kunstjes opvoert op de TV niet meer tegenop. En toch, mijn gevoel voor harmonie zegt dat vermeende schrijvers eigenlijk op een braderie thuishoren of op signeersessies in warenhuizen als Aldi, Lidl en Wibra.
Heibel, 17de jaargang, nummer 1, april 2012 is opnieuw wat het tijdschrift al jaren is en moet blijven: een blad dat geen blad voor de mond houdt! Ik hou ervan. Heibel en de Heibeliers houden mij wakker!
|
|
|
