Heel toevallig vestigde een kennis van mij uit de grensstreek (Belgie-Nederland) mijn aandacht op het bestaan van dit boek. Enkele mensen uit dit boek kende ik. Van de meeste anderen was de naam mij bekend. Ik heb een stamboom van de familie Verberkmoes in mijn bezit, daar mijn kinderen via hun oma langs vaders kant met deze familie verwant zijn.
Het boek als geheel is mooi: een degelijke uitgave, veel foto's zowel van personen als van voorwerpen als van huizen als van documenten. De inhoud leest vlot: de brieven vormen een echt verhaal. Al lezend leef je mee met de personen. Je wordt nieuwsgierig naar wanneer Nol werk zal vinden, naar wanneer Nol en Lien eindelijk zullen kunnen trouwen, naar of Nel en Louis zullen genezen, naar hoe het Jo Welleman vergaat in Indie...
Vooral Nols vriend Douwe neemt een belangrijke plaats in. In zijn brieven legt Douwe er keer op keer de nadruk op dat hij in verband met brieven beantwoorden door Nol verwaarloosd wordt.
Ik vind het raar dat uit het "Nawoord" van het boek blijkt dat Nol nooit heeft geweten dat Douwe in 1945 gestorven is als gevolg van de oorlog. Dus, tijdens de oorlog is alle contact tussen beide vrienden verbroken geweest (wat gezien de omstandigheden zou kunnen) maar nadien heeft Nol geen poging meer gedaan om iets over hem te weten te komen...
Het verhuizen van haar moeder naar een bejaardentehuis was de start van een zoeken naar het verleden. Toen vond men in het ouderlijk huis een heel archief van brieven van vader Nol.
Truus Stevens deed exact hetzelfde als wat ik zou gedaan hebben: contact zoeken met zoveel mogelijk personen die hoe dan ook iets met de brieven te maken hadden of er meer uitleg over konden verstrekken. Ik vind mijzelf daarin volledig terug.
In het "Nawoord" komt het antwoord op vele vragen: Nel is uiteindelijk genezen en heeft een dochter. Truus' vader had verscheidene vrienden die elkaar niet kenden en die een totaal verschillende achtergrond hadden (zowel qua godsdienst als qua politiek). Douwe, die keer op keer in zijn brieven vermeldt dat iedereen een lief heeft en hij nog steeds niet, is toch nog getrouwd geweest en heeft een dochter die hij amper gekend heeft omwille van de oorlog.
Het "Personenregister" in het boek is heel nauwkeurig aangevuld. Hier vind ik namen terug van mensen die ikzelf gekend/ontmoet heb vanaf 1973.
Het "Zakenregister" in het boek geeft een uitermate nauwkeurig beeld van firma's, verenigingen, instellingen van destijds. Sommige zijn ondertussen niet meer bestaand.
Heel apart is de opmerking van Truus Stevens: "Ik vond het een cadeau "de brieven van mijn vader" te vinden". Ze volgt haar gevoelens en brengt door dit boek te schrijven haar ouders dichterbij. Ze haalde gedurende het lezen van al die documenten haar ouders nog even terug.
En dat deed haar goed.
|
